merhaba..

yazmıyorum.. dertleşmiyorum.. öfkem bazan olmadık yerlerde dışarı vuruyor.. ama duygusuz yaşıyorum artık.. o kadar doluyum ki.. an geliyor vücudum bunu kabul etmiyor.. bencilce yaşamayı bilseydim diyorum şu hayatı.. daha mı mutlu olurdum.. ya da özen olgusuna biraz daha mı az verseydim hayatıma.. ya bana benim hiç tahmin edemeyeceğim kadar değer veren insanlar.. ve benim onları pek de umursamamam.. bir yerde bir yanlışlık var.. hayatımı o kadar duygusuzlaştırdım ki.. bunları düşünmek için zaman da bırakmıyorum.. sabah erken çıkıyorum.. akşam geç geliyorum eve.. kendimce yoğun bir insanım yani.. okul kurs.. bir iki iş güç.. gün yetmiyor bile bazan.. ama ben nerdeyim bu yoğunlukta.. kendime ne kadar yer veriyorum.. bilmiyorum.. bildiğim birşey var.. hayatımı bu çıkmazda sürdürmeye devam etmeye çalışırsam kaybeden ben olacağım.. hani böyle birşeyi düşünmek ya da istemek gibi bir hakkım var mı bilmiyorum ama.. bazan düşünüyor ve istiyorum akılda olayım.. düşünüleyim.. benim için sevinilsin ya da endişe duyulsun.. belki de ben bunu insanlar için hoyratça yaptığımdan.. kendim içinde bekliyorum.. öyle bir şey işte..

sağlıcakla kalın..