merhaba..

insanları görememek tuhaf..hani var birileri ama nasıl yüzleri nasıl kaşları var bunu algılayamamak..tabi sadece uzaktaki insanlarda oluyor..dayımın oğlu gözlüğümü kırmıştı..eskileri de pek kullanmıyorum..yakınıda göremeseydim..bari birileri beni simasıyla etkileyemezdi..hastayım hala..hep böyle havaların bir kaos halinde olduğu dönemlerde hasta oluyorum..melankoliye bağlayabilirim..tek başına yaşamaya alıştım..hoş alışıktım zaten..ben özdemir asafı beğenirim ama edebiyat kitaplarında ismini dahi görememek kötü biraz..birini düşünmek istiyorum biraz..tabi sevgilim olacaksa..yoksa kalsın neyime lazım platonik falan..bunlardan  bahsedincede aklıma behçet necatigilin sevgilerde şiiri geliyor..yalnızlığa yüzümü dönüyorum yine..

sağlıcakla kalın..